Maglaro tayo ng tagu-taguan, ipipikit ko ang mga mata ko
At siguraduhin mong sa pagpikit ng mga ito, ay nakatago ka na sa kung saan mo gusto
Magbibilang ako hanggang sa tatlo
Isa, dalawa, tatlo
Iminulat ko ang mga mata ko
Nagbabakasakaling mahanap ka sa mga taguang paborito mo
Ngunit sa paglipas ng oras sa paghahanap ko, ako'y nabigo
Bigla kong napagtanto
Hindi na nga pala ikaw ang nakasanayang kong kalaro
Naghanap ka ng taguan na malabong paghanapan ko
Taguan kung saan komportable ang pakiramdam mo
Taguan kung saan payapa kang hindi matataya sa larong ito
Sa taguang hindi ka matataya upang hanaping muli ako
Mahal patawad,
Kung sa mga oras na ikaw ang taya ay hindi ako nagtago sa mga taguang nakasanayan mo
Mahal patawad,
Dahil nangailangan akong hanapin ang sarili ko
Nagpakalayo ako upang gamutin ang mga sugat na natamo
Upang sa mga oras na mahanap mo ako ay handa na ulit akong makipaglaro
Mahal patawad,
Kung magbibilang akong muli hanggang sa tatlo
Pero sa pagkakataong ito
Magbibilang ako ng isa hanggang sa tatlo
Upang palayain ka na sa larong binuo ko
Susan hates hide-and-seek but it’s the only game her friends are willing to play. She tried to convince them to play bahay-bahayan instead but her plights have fallen on deaf ears. Now the colored cellophane filled with small plastic mock-ups of cooking utensils lay on the ground.
“Lagi na lang akong taya e,” she whined. She’s always been bad at finding her friends or maybe they’re just really good at hiding.
“Sige na! Pag nahanap mo kahit isa sa amin mag babahay-bahayan na tayo. Last na ‘to promise.” Enchong swore as Lolita, Miguel and Amanda giggled from excitement.
“Last na talaga ‘to.” said Susan as she leaned against the coconut tree trunk, shut her eyes and started chanting.
“Tagu-taguan lalabas ang aswang…”
Enchong sprinted through the thick covers of the bushes, morphing himself into a black dog.
“Pag bilang ko ng tatlo, nakatago na kayo…”
Lolita hid behind the abandoned barong-barong. She tucked her lower body under the silong as the rest of her clung on the shaded part of the bubong.
“Isa…”
Miguel climbed the nearest tree he could find, as thick layers of hair grew and covered his body, camouflaging himself among the branches and leaves.
“Dalawa…”
Amanda dragged her slithering tongue as her long, thin limbs clawed their way into a heap of pilled bunot, sinking herself into it.
“Tatlo!”
Susan looked around. Everything is still and quiet. The last rays of sun are a mix of orange and red.
She rummaged through her cellophane of toys. She pulled out a bottle of holy water, pocketed a handful cloves of garlic, wore the blessed rosary and loaded the revolver with silver bullets.
“Last na talaga ‘to” she whispered.
Halina't maglaro ng taguan, Kung saan ang mga sikreto't nakaraan ay nakatago sa lihim ng kagubatan,
Sabay tayong maghanapan sa gitna ng walang kasiguraduhan, At 'pag nahanap mo na ako ay 'wag mo na akong bibitawan.
